"همبستگی و درک و بخشش یکدیگر راه اسان و کم هزینه استمرار رشد و پیشرفت همه جانبه "
حساسیت شرایط کنونی بر هیچ کس پوشیده نیست . شورای امنیت سازمان ملل برای چندین بار نظام و مردم ما را به بهانه فعالیت هسته ای و کسب پیشرفتهای مهم صنعتی در این رشته و سایر رشته های روز دنیا تحریم نمود. امریکا و اتحادیه اروپا و حتی روسیه ! و کره و ... بار این تحریم ها را با برقراری تحریم های تکمیلی یک جانبه سنگین تر نمودند. تهدید به حمله نظامی به جمهوری اسلامی ایران توسط امریکا و اسراییل و با همکاری ناتو و یا راسا سالهاست خبر روز اکثر رسانه های جهان بوده است.
-----------------------
اما بنظر می رسد هیچ یک از اقدامات فوق به اندازه بازیهای جناحی در داخل کشور برای امنیت ملی و تمامیت ارضی و استقلال ایران عزیز خطرناک نباشد .انهم در هنگامه ای که صدها هزار نیروی نظامی خارجی از هزاران کیلومتر دور تر با بهانه مبارزه با تروریست دو کشور همسایه ما"افغانستان و عراق" را اشغال نموده اند و دهها پایگاه نظامی غربی در اطراف ایران و در خاورمیانه و اقیانوس هند و اروپای شرقی و نیز در کشورهای حوزه دریای مدیترانه ایجاد نموده اند.کیست که نداند اگر منافع این قدرتها ایجاد کند و کشور "هدف" هم دچار اختلاف جناحی باشد و خدای ناکرده بین بخش عمدی از مردم و دولت بی اعتمادی فرضی بوجود اید انها در عملیاتی کردن تهدیدات خود به حمله نظامی لحظه ای درنگ کنند ! همانگونه که در حمله به یوگسلاوی دچار اختلاف بعد از مرگ تیتو و نیز در حمله به پاناما و عراق و افغانستان و سومالی دچار ضعف و اختلاف ! و اشغال انها دقیقه ای را از دست ندادند. اگر کمی به عقب برویم می بینیم که انها با کره و ویتنام و الجزایر هم همین گونه رفتار کردند .
-----------------------
بنظر من بعنوان یک شهروند ساده - تعمیق همبستگی ملی و تحمل افکار و عقاید انتقادی و احترام به یکدیگر و کنار گذاشتن اختلافات و حمایت از دولت(بمعنای عام ان) مثلا برای اجرای طرح اقتصادی مهم و اساسی و غیر قابل اجتناب "هدفمند کردن یارانه ها" کمترین کاری است که ما می توانیم بعنوان یک ایرانی برای جلوگیری از خطرات احتمالی و بلقوه خارجی بکار بندیم .بنظر میرسد در صحنه سیاست داخلی و برای اجرای یک سیاست خارجی هرچه موثر و پویاتر! راهی بجز قبول اشتباهات و نقاط ضعف و مثبت همه و منجمله اعضای فعال در جناح های سیاسی کشور باقی نمانده باشد . تمرین پذیرش اشتباه و ابراز عذز خواهی و اعتراف به اشتباه غیر عمدی و حتی عمدی در کنار تایید نقاط قدرت و مثبت یکدیگر می تواند نه تنها عدالت اجتماعی و اقتصادی را در جامعه ما نهادینه سازد که همچنین می تواند پیشرفت و توسعه و همبستگی همه جانبه ای را برای همیشه به کشور ما هدیه نماید.شاید بعضی از خواننده گان عزیز این سطور خواست فوق را" ارمان گرایانه" و رویایی و غیر عملی پندارند.اما مطالعه و کنکاش در تاریخ کهن و پر فراز و نشیب ایران وبررسی روحیه لطیف و بزرگ منشی ملت و دولت ایران نه تنها این کار را عملی مینماید بلکه ان را ضروری و غیر قابل اجتناب نیز نشان میدهد.به امید عزت و پیشرفت و همبستگی هرچه بیشتر دولت و ملت سرفراز ایران.